Старонка:Творы М. Багдановіча (1927—1928). Том I.pdf/154

113.

∗     ∗
∗

Падымі у гару сваё вока,
І ты будзеш ізноў, як дзіця,
І адыдуць-адлынуць далёка
Ўсе трывогі зямнога жыцьця.

Ціха хмару блакіт закалыша,
У душы адрасьце пара крыл, —
Узьляціць яна у сінюю вышу
І ў струях яе змые свой пыл.

Там ня трэба ні шчасьця, ні ласкі,
Там няма ні нуды, ні клапот.
Ты — царэвіч цудоўнае казкі,
Гэта хмара — дыван-самалёт!