|
Не анёл у трубу уструбіў —
3 хмары бог старому Ною гаварыў:
«Поўна з краем чаша гневу майго
На людзкія грахі ды бясчыннасьці.
Вось надойдзе часіна суворая,
Лінуць з неба залівы бязьмерныя
I абмыюць ад бруду смуроднага
Ўсю зямлю яны, белы-вольны сьвет».
Пачынаў тут Ной будаваць каўчэг
З таго дзерава ліванскага.
Ўшыркі гэтаму каўчэгу — сто лакцёў,
А ўдаўжкі — болей тысячы.
Ды узяў туды Ной і птах і зьвяроў,
Каб ня зьвёўся іх род з зямлі.
Ды ня плыў к яму з мора сіняга
Страцім-лебедзь — горды, моцны птах.
Яго звычаі — арліныя,
Яго ўцехі — сакаліныя;
Пер’і-пер’ечкі бялеюцца
Ды на золку агнявеюцца.
У яго ў крыле — трыста тры пяры:
Узмахне крылом — быццам бор шуміць,
Узмахне другім — што мяцель гудзіць.
Як учнуць дажджы — пацякла вада,
Разьлілася горш ад павадкі,
Затапіла ўсе лугі-лагі,
|
