— Слухай, пан! — сказаў Янкель, — трэба парадзіцца з гэткім чалавекам, якога яшчэ ніколі ня было на сьвеце. У, у! гэта такі мудры, як Салямон, і калі ён нічога ня зробіць, дык ужо ніхто на сьвеце ня зробіць. Сядзі тут: вось ключ, і ня ўпушчай нікога! Жыды выйшлі на вуліцу.
Тарас замкнуў дзьверы і пазіраў праз маленечкае ваконечка на гэты гразны жыдоўскі проспэкт. Тры жыды затрымаліся на сярэдзіне вуліцы і пачалі гаварыць даволі газардова; да іх далучыўся хутка чацьвёрты, нарэшце, і пяты. Ён чуў ізноў паўтаранае: „Мардахай, Мардахай!“ Жыды бесьперастанку паглядвалі ў адзін бок вуліцы: нарэшце, у канцы яе з-за аднаго паршывага дому паказалася нага ў жыдоўскім атопку і замігцелі фалды паўкаптаньня. „А, Мардахай, Мардахай!“ — закрычалі ўсе жыды ў адзін голас. Худы жыд, крыху карацейшы за Янкеля, але куды больш меўшы зморшчкаў, з вялізарнейшаю верхняю губаю, падыйшоў да нецярплівага натаўпу, і ўсе жыды адзін перад адным сьпяшаліся расказваць яму, пры чым Мардахай колькі разоў зіркаў на маленечкае ваконца, і Тарас дагадваўся, што гутарка ішла аб ім. Мардахай махаў рукамі, слухаў, перабіваў гутарку, часта пляваў у бок і, паднімаючы фалды, засоўваў у кішэнь руку і выймаў нейкія цацкі, пры чым паказваў якнайгоршыя свае панталоны. Нарэшце, усе жыды паднялі гэткі крык, што жыд, стаяўшы на варце, павінен быў даваць знак, каб маўчалі, і Тарас ужо пачаў трывожыцца за сваю бясьпечнасьць, але, успомніўшы, што жыды ня могуць іначай разважаць, як на вуліцы, і што іхняе мовы сам дэмон не зразумее, ён супакоіўся.
Мінуты дзьве пачакаўшы, жыды разам увайшлі ў яго пакой. Мардахай падыйшоў блізка да Тараса, папляскаў яго па плячы і сказаў: — Калі мы ды Бог захочам зрабіць, дык ужо будзе так, як трэба.
