Старонка:Табе (1927).pdf/31

Няхай крывёй
Віюцца
Сьцежкі!
Маёю больлю
Хай да дна
Сабе, хто хоча,
Сэрца
Цешыць!

Затое
Здолеў я,
Я, гэткае
Знайсьці,
Што
У годах
Будзе
Вечным
Раньнем: