— Мне ня трэба Ні песень, Ні славы, Толькі ўрэшце ты стань чалавек!
Адказаў сваёй любай на гэта:
— Чорнакудрая, радасьць мая, „Сумасшедшее сердце поэта“ — Цямней ночы, Сьвятлей серабра.
І казала ласкавей чаромхі, Сінім цьветам абсыпала слоў: — Ну, пашто, Ну, куды цябе гоніць Твайго сэрца ўскіпеўшая кроў?