Старонка:Суседзі (1932).pdf/74

І цяпер пяройдзем да паэзіі вэтэрынарнага доктара А. П. Агапітава. Разгарнем наўгад кнігу. Ну, вось 19 старонка. Чытаем:

СОН.

„Барбос с соседнего двора
С гнедым конем давно водили дружбу.
Однажды в ночь тайком,
Когда деревня вся заснула,
Барбос проведать забежал Гнедка.
Увидев с радостью пса,
Заржал Гнедой, лизнул три раза
И говорит: „ох ты собачий сын…
А еще приятель:
И что то я не думал:
Уж не на цепь ли друга посадили“.

Шчыра напісана: „ня думаў“…

Бо, каб падумаў, дык не сказаў-бы гэтак!

Але што мне падабаецца ў вершах, дык гэта мастацкая шчырасьць аўтара. Калі ў яго гаворыць у вершах конь, дык адразу так і адчуваецца, што гэта конь гаворыць.

І відаць, стары конь, як і яго думкі.

А калі ён піша ў вершах, што сабака лізнуў тры разы, дык так і адчуваецца, што гэта сабака лізнуў.