Гэта старонка не была вычытаная
І таму называць яе прозьвішча я ня буду, бо яна ўсё-ж ткі ёсьць „сознательный“ працаўнік, — пэнсію атрымлівае акуратна, акуратна ходзіць на сходы, акуратна сьпявае „мы наш, мы новый мир построим“, прынамсі рот, дык акуратна разяўляе…
Цяпер нам пішуць у рэдакцыю, каб мы папрасілі бібліотекаршу набыць усё-ж такі беларускіх кніг.
Просім!
Будзьце ласкавы, — набудзьце!
Каб не сварыцца!
Бо зьнiмуць, сапраўды зьнімуць.
Наконт бібліотакаршаў у нас сурова…
Зноў-жа просяць што-небудзь зрабіць з тэй прычыны, што студэнты-практыканты ў беларускіх школах гавораць па-расійску.
Што тут зробіш?
У гэтым пытаньні я ужо нічым памагчы не магу.
Бо ўлады я ня маю аніякай.
Вось, каб я, ды скажам, быў на чале тэй інстанцыі, ад якой гэта залежыць.
