Старонка:Спадчына (1922).pdf/49

— 47 —

Ты багатае
Горам, сьлёзамі,
Ты убогае
Шчасьцем, доляю.

Асшалелыя
Віхры носяцца
Над табою век,
Поле роднае.

Людзі мучацца,
Беспрасьветнасьцю,
Праклінаючы
Поле роднае.

Гэй, папраўся ты,
Адмяніся ты,
Разбудзіся ты,
Поле роднае!

1907 г.

|}

З ПЕСЕНЬ НЯДОЛІ.

Колькі жуткага,
Колькі горкага,
Зла ўсялякага,
Ходзіць, поўзае!

І як цяжанька
Сэрцу чуткаму
З гэтай брыдасьцю
Сустракаціся!

Вось канвой брыдзе.
Шаблі бліскаюць,
Людзі бедныя
Звоняць путамі.

Вось сіротанька
Пад варотамі