Ты разбудзіш прыспаныя сілы
І на вольны паклічаш прастор
З забыцьця беспрасьветнай магілы
Да бліскучага сонца, да зор.
Ты на бацькаўскім, моладзь, кургане
Узьнясеш нездабыты пасад,
Што расточыць сваё панаваньне
На ўвесь край, дзе сягне твой пагляд.
Табе будуць ня страшны заломы,
Злыя ворагі, іх варажба:
Долю, праўду з маланак і громаў
Твае выкрасяць гарт, барацьба.
Схамянайся-ж ты, моладзь арліна!
Ў бок другі віхры веець прымусь,
Бяры сьветч, ідзі за судзьбінай,
Ідзі з словам сьвятым: Беларусь!
23/I—14 г.
|}
|
МАТЦЫ. Ты гадуй сынка, матуля, Над калыскай з бегам ночак Як навучыцца хадзіці, Бай яму даўнейшы казкі, |
