Старонка:Спадчына (1922).pdf/196

— 194 —

Ня ўсьпеў што сказаць,—
Трудна,—хлоп ды хлоп!
Ой, шалёны, знаць,
Хрысьціць бабаў поп!

Неяк жонку змог,
Выгнаў дзеці вон,
Спаць на печы лёг…
Май-жа райскі сон.

........

Дзівіцца ўвесь сьвет,
Што так гол Янук,—
Дзіваваўся дзед,
Дасца дзіву ўнук.

1906 г.

|}

ТУТЭЙШЫ.

На чужы розум я ня ўмею браць,
Пасвойму я мяркую аб усім;
Трапляю дровы сеч, касіць, араць
І сеяць—штось сабе, а штось другім.

Я ня чыноўнік і ня граф, ня князь,
Так сама—я ня турак і ня грэк,
І нават не паляк і не маскаль,
А проста, я тутэйшы чадавек!

*

Ў сьвятую веру моц, здароў, ці квол;
Набожна ў цэркаў і ў касьцёл хаджу,
Хаця ў царкве крычаць: ня йдзі ў касьцёл,
А у касьцеле—не хадзі ў царкву.

Калі-ж каго-бы стрэліла спытаць:
Якой ты веры? ужо-ж бы так адсек:
Тутэйшай веры я, каб не салгаць,
Бо я і сам тутэйшы чалавек!