Гэта старонка была вычытаная
А яна яму гаворыць,
Пахіліўшысь нізка:
«Старшыні я дочка буду
З гэтай вёскі блізкай.»
Спахмурнелі ясны вочы
Ў хлопца маладога;
Ён адказу ад дзяўчыны
Не чакаў такога.
«І я, кажа жаўнеранька,
Да таей дзяўчыны,
З тэй-жа самай вёскі родам,
Сын таго старшыні!»
........
Зацямнілі хмары неба
Чорнымі крыламі,
Пачалася шура-бура.
З громам, з пярунамі,
І ударыў пяруночак
У два сэрцы тыя,
Што пасьмелі снаваць грэшна,
Думкі маладыя.
Пад тым дубам іх абое
Пахавалі людзі,
Насып сыпалі жвіровы
На вочкі і грудзі.
На тым насьпе ўзышлі кветкі,
Як вясной сьнег стаяў—
Адна жоўценькая кветка,
Сіняя—другая.
Хто ў магілцы сьпіць, усьпелі
Людзі ўжо забыцца,—
Тыя-ж кветкі ахрысцілі:
«Браткай і Сястрыцай.»
23/V—13 г.
|}
