Перайсці да зместу

Старонка:Спадчына (1922).pdf/169

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная
— 167 —

Грудзь да касьцей дзявоцкая вырвана,
Ранай аднэю сьвеціцца ўся,
Стане… кроў люне чырвана-чырвана
Рукі калышуць мару-дзіця.

Тулаў дзіцяці толькі хістаецца,
Ручак, галоўкі, ножак няма;
Да падарожных з ім падбліжаецца,
Жальбу заводзіць жудка сама.

Жаліцца ўперад, посьле жалобную
Страшную песьню сьлёзна пяе;
Гэткую песьню чуем падобную,
Як сьмерць запусьціць жалы свае.

Аб тых, што з сьветам гэтым разлучаны,
Аб затрутым бяз часу жыцьці,
Аб маці з дзіцем плача замучанай,
Моліць крыху сагрэць, падвясьці.

Хрысьцяцца людзі, чуючы гэтае,
Месца мінаюць тое баржджэй,
Зданьне зноў ў лесе з песьняй нясьпетаю,
З дзіцем, з хатомкай нікне сваей.

Памяць аб гэтым людзі вясковыя
Шчыра гадуюць, вера жыве:
Яміну тамка ў гушчы сасновае
«Ганьніным Ярам» вёска заве.

1/II—1906 г.

|}


СТРАШНЫ ВІР.

Ёсьць месца, дзе ўпоўнач над рэчкай,
Пакуль йшчэ пявун не пяе,
Выходзе здань дзіўная з віру
І творыць варожбы свае,

Таёмныя знакі рукамі
На ўсход і на захад кладзе,