Перайсці да зместу

Старонка:Спадчына (1922).pdf/122

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная
— 120 —

14. КРАСА СЬВЕТУ.

Вясна, вясна! О, колькі ў табе шчасьця!
О, колькі радасьці прыносіш ты з сабой!
Умееш ты ў душы агонь раскласьці
І грудзі распаліць агністай барацьбой.

Святлом сьвет цэлы заліла гарачым,
Раскінула з зялёнасьці жывы шацёр
На ўсім зямлі абшары доўга-сьпячым
На сваіх кроснах выткала чароўны ўзор.

О, цешся з гэтага сама, вясна ты!
Ўжо славу блаславяць цяпер усе тваю—
Зямля і неба, і вецер крылаты,
І я красе тваёй сваю даль аддаю.

Гэй, ажыло зямлі старое папялішча!
Зайгралі рэчкі, плечы выраўнаваў бор,
Спраўляе птушак жвавы рой ігрышча
І падлятае з радасьцю чуць не да зор.

І думка ў высь ляціць на вольных крыльлях,
Як-бы самому богу мела расказаць
Аб тых нягаданага сьвята хвілях,
Якім вясна яе умела шчараваць.

Ляці, імчыся, думка, вышай, далей,
Як вокам стрэліць можна у блакітну даль!
Схапі стуль песьню з пяруновай сталі,
І прынясі мне волю сільную, як сталь!

Я песьняй мілую сваю праслаўлю
Паміж народамі сваіх, чужых зямель,
Каб не загінула, як кветка, у безпраўю,—
Жыла й тады, як ляжа ў вечную пасьцель.

А воля мне жалезная патрэбна
За крыўды маёй мілай помстай заплаціць,
Што гаравала так яна бясхлебна,
Што ланцугамі мусіла шмат лет званіць.

21/VII—1913 г.