Старонка:Сонечнымі сьцежкамі (1925).pdf/37

∗
∗     ∗

Не шкадую, нічога не шкадую —
ані раніцы, ані жытнёвых ніў.
Няхай вецер па пушчы шнуруе,
над дарогай гудуць авадні.

Мне ня жаль ні хвоек, ні бярозак,
мне ня жаль трубы пастуха…
Кажуць людзі, што я страціў розум —
зажурылася над хаткаю страха.

Не здарма мая старая маці
ставіць сьвечкі перад вобразам штодня,
просіць бога, каб памог сынку стрымацца
і агнямі загарэцца каб ня даў.

Эх, матуля!.. Нічога не шкадую —
ні лясоў, ні аб‘імшэлай хаткі,
бо знашоў айчыну я другую
у сталёвым лёскаце варстатаў.

І палаюць агнямі думкі —
Беларусь — недасяжным узвышшам
Захад з Усходам злучылі рукі;
шоўкатканае поле трактар вышыў;