|
Разьлівалася, плакала восень —
рассыпалася золатам лісьцяў:
ой, ня жыта — крыжы на пагосьце
гэтак буйна ў той год разрасьліся.
Сьцены з дроту — ад мора да мора,
спахмурнеў палёў блакіт…
Толькі горад, рабочы горад
часам сьцісьне мацней кулакі.
Раптам —
— Даволі карыца!..
Катаў,
прыкладам спляча!..
Гэта рабочы Піцер
ўздыбіў запал Ільліча.
Гэта Смольнага громы
скорчылі сэрца зямлі —
першы дэкрэт Саўнаркому
сонца па сьвеце разьліў.
Вырвалі Ленінскім словам,
разварушылі гняздо павукоў.
Гэта восень была вясною,
вясною новых вякоў.
|
