Старонка:Смоленскій этнографическій сборникъ. Часть IV (1903).pdf/618

Адна жъ мая Марусинька ў чарвонымъ ляжить.
А ўдариўся каралевичъ абъ тисовый столъ:
— «А што жъ мае боздрыя ножки ня стрѣли мяне,
А што жъ мае бѣлыя ручки ни ’бняли мяне?»

|}

3 в).

Какъ паѣхаў каралевичъ на ваюваньица,
Асталася каралеўна на гарюваньица;
А какъ лёгъ жа каралевичъ на спачуванія,
Какъ сасниўся каралевичу нипріятный сонъ;
А якъ стаў жа каралевичъ разсказывати:
— Охвицеры, виниралы, разгадайти-ка сонъ!
А съ-падъ правый съ-падъ рученьки сокылъ вылитаў,
А съ-падъ лѣвый съ-падъ рученьки сѣра вутица.
— «Ты ѣдь, паѣдь, каралевичъ, ки свайму двару,
А ўжу твыя жъ то Марусинька сына радила,
Эй, сына жъ то родила, сама помирла!»
Какъ паѣхаў каралевичъ ки свайму двару,
Воротики щитовыя раствориныя,
Охвицеры, виниралы у жалыби стыятъ,
А ўжу мыя Марусинька ў ва грабницы.
Якъ ударился каралевичъ объ тяжолый гробъ!…

3 г).

Ай, сынъ жа ў матки ночку начувалъ,
Ай, сынъ жа матки свой сонъ разсказалъ:
— «Матушка мыя, видѣў я ва снѣ:
Съ-падъ правый руки саколъ вылеталъ;
Пришоў я двору, — жина памерла,
Глянуў я на печку, — тамъ дитя кричить».

Ванька-ключникъ.

4 а).

(С. Даньково, Смол. у.).

Кабы рана была, рана па зари,
Били, били ў званы, ва ўси калакалы,
Кабы слышна была, што па ўсей Масквѣ,
Што па ўсей Масквѣ, па ўсей варміи,
Какъ и жиў сабѣ князь са княгинію,
Какъ ныняў сабѣ князь Ваньку клюшничка.
Какъ и злёхся Ванька са княгинію,
Іонъ нямножка жиў — роўна тридцать лѣтъ.
А какъ стаў жа князь узнывать ета:
— Охъ, вы, слуги мае, слуги вѣрныя,
Вы бяритя лупатки зялѣзныя,
Вы капайтя ямки вы глубокія,
Станавитя стаўпы вы притачоныя,