Старонка:Скарб (1927).pdf/22

Або якім нягодным словам
Захочаш нас яшчэ й ругнуць,
Што мы ня ўсьпеўшы адвярнуць
Над скарбам камень, там, за ровам,
Спалохаліся страхаў тых.
Ды скажаш — каб адзін! — утрох!!
Не дасягнуўшы сваёй мэты.
Беглі ад скарбу, хто як мог!
Але каб быў на нашым мейсцы,
Ды каб ўбачыў па кустах
Жывых, пранцузаў на канях,
Што з крыкамі: — „Лавіце, рэжце,
Зьдзірайце скуры з іх жывых“.
Ды проста на цябе-б ляцелі,
Стралялі, шаблямі зьвінелі,
Дык ня стрымаўшы сваіх ног
І ты-б ляцеў, казеля вочы,
Як найхутчэй як толькі-б мог!
Па бездарожжу, па кустох,
Ня гледзючы на цемру ночы
Ды-й не зманіў-бы больш рагаты
Ісьці дзе скарбаў тых шукаць,
А пільнаваўся-б сваей хаты,
Бо скарбаў — лепш іх і ня знаць!!

|}