„Каго засеч ты там сабраўся?
„Яшчэ й лежачага напаў!“
— „Зладзея!“ — дзед тут адазваўся,
„Ён з тымі ноччу коні краў!“
— „Што кажаш ты?! — тож коні дома,
„Ці-ж ты Андрэй, сягоньня п‘ян?!
— „Няўжо-ж знайшліся?“ — „А вядома!
„Прывёў іх солтыс з Азяран!“
— „Дык гэта не яны пакралі?“ —
Пачаў дзед ціха гаманіць,
— „Чу, але ледзь жывуць, во далі!
„Ня будуць па начах хадзіць!
„У поўнач, коні як шукалі,
„Ля рову, бач, злавілі іх,
„Ну-й адмясілі-ж, во ўжо далі,
„Зьвязаўшы разам абаіх!
„Дык не кажы браток нікому,
„Што я хацеў яго забіць;
„Як коні ёсьць — ідзем да дому,
„Але, з тым хлопцам што зрабіць?“
— „А возьмем і яго з сабою!
„Што-ж, кінеш тут яго лажаць
„З гэтак разьбітай галавою?…“
Другі так голас стаў казаць.
Ня помню, як мяне забралі,
Бо раптам я самлеў ізноў.
Суседзі-жа апавядалі,
Што нас траіх вязьлі дамоў.
Што не ляжаў я на калёсах,
І што Пракопка, ды Дзям’ян,
Былі так чорны — як саган.
Дык вось-як тром нам давялося!
|}
