|
А шум, а піск які, ды топат,
А шаблі страшна як зьвіняць;
Здаецца — ўраз за карак схопіць,
Ды скуру ўсю пачне зьдзіраць!
Што раз, то бліжэй, наганяюць,
Вось чую ўжо, як конь сапіць,
Пранцуз-жа шаблю вынімаець
І проста на мяне ляціць!
Во ўжо-нагнаў — і замахнуўся
Ён з крыкам шабляй надамной,
Я ў бок, ды калі разануўся
Аб пень з разгону галавой!
Пранцузы страшна закрычэлі.
Але ніяк не уцямлю,
Што й як рабілася там далей,
Самлеўшы бразнуў на зямлю…
...............
Каля паўдня я прабудзіўся
І вочы сілаю адкрыў,
Рукой за галаву схапіўся,
Ды ледзь ад болі не завыў!
Скура кавалкамі вісела,
Зьляпіла кроўю валасы,
Крый Божа крануць! Во балела!
На лбу балючы гуз бальшы…
Вочы ўшчэнт пазапухалі,
На сілу бачыў імі сьвет
І ўсё кругі мне ў іх стаялі…
Аж, раптам, чую, нейкі дзед
|
