— Якое тут правіла? — перапыніў Лаўрэцкі: — я не прызнаю…
— Не, гэта тваё правіла, правіла, — перапыняў яго ў сваю чаргу Міхалевіч.
— Ты эгаіст, вось што! — грымеў ён праз гадзіну: — ты жадаў самаасалоды, ты жадаў шчасця ў жыцці; ты хацеў жыць толькі для сябе…
— Што такое самаасалода?
— І ўсё цябе ашукала; усё рухнула пад тваімі нагамі.
— Што такое самаасалода, пытаю я цябе?
— І яно павінна было рухнуць. Бо ты шукаў апоры там, дзе яе знайсці нельга; бо ты будаваў свой дом на зыбучым пяску…
— Гавары ясней, без параўнанняў, бо я цябе не разумею.
— Бо, — калі хочаш, смейся, — бо няма ў цябе веры, няма цеплыні сардэчнай; розум, усё адзін толькі грашовы розум… ты, проста, мізэрны, адсталы вальтэрыянец — вось ты хто.
— Хто, я вальтэрыянец?
— Так, такі-ж самы, як твой бацька, і сам таго не падазраваеш.
— Пасля гэтага, — усклікнуў Лаўрэцкі: — я маю права сказаць, што ты фанатык!
— На жаль, — адказаў з сумам Міхалевіч: — я, на маё няшчасце, ні чым не заслужыў яшчэ такой высокай назвы…
— Я цяпер знайшоў, як цябе назваць, — крычаў той-жа Міхалевіч а трэцяй гадзіне ночы: — ты не скептык, не расчараваны, не вальтэрыянец, ты — абібок, і ты злосны абібок, абібок з свядомасцю, не наіўны абібок. Наіўныя абібокі ляжаць сабе на печцы і нічога не робяць, бо не ўмеюць нічога рабіць; яны і не думаюць нічога, а ты чалавек з думкамі — і ляжыш; ты мог-бы што-небудзь рабіць —
