(Трэба толькі памятаваць, што у некаторых мейсцах селяне, а найбольш дробная і крупная шляхта любіць з чужымі гаварыць па расейску ці па польску, мы павінны усюды паказваць тое, што і нашай мовай можна нязгорш гаварыць).
Шмат дзе заграніцай, як толькі наступіць лета, моладзь сярэдніх і вышэйшых школ расходзіцца па сваім краю.
У многіх гасударствах дая такіх «хадуноў» есьць і начлежные домы ў школах. У нас крыху інакш, але гэта не павінна нас затрымовываць.
Вышэй я сказаў, што трэба, нам падгатаўляцца да будучэй грамадзянскай працы. Тутка адна дарога, гэта цяпер арганізавацца, злучацца, працаваць супольна. Усякіе арганізаціі вырабляюць людзей, загартовываюць, вучаць працаваць у грамадзе, агулам падгатавляюць добрых грамадзян.
Многа ешчэ можна гаварыць на гэту тэму, ды нехай ужо кожын даскажэ тое, чаго тут нема, выбярэ сабе, што яму да спадобы і працуе.
К. Д.
Да таварышоу, каторые канчаюць сяредніе школы.
Большасьць моладзі, канчаючэй сярэдніе школы, едзіць у унівэрсытэты, інстытуты ці іншые вышэйшые вучэльні.
Вялікіе гарады, студэнцтва жыцьце студэнцкае, змена варункоў навукі, змена ўрэшці самопачуцьця — заўседы неяк адурманіваіць чэлавека: ён трапіцца, кідаіцца то туды, то сюды, не ведае як што зрабіць, куды ісьці, с кім знаеміцца, каго чурацца, да каго прылучыцца
Людзі рознаго гатунку карыстаюць с гэтаго. Прыкідываюцца ідэёвымі, добрымі, пачынаюць іграць на самых лепшых струнках душы маладога студэнта і часта затруваюць і псуюць усё жыцьце. Агледзіцца такі маладзен не раз толькі тады, як ужо позна.
Німа ліку такіх людзей, каторые падобным парадкам змарнелі.
Якаяж рада проці гэтаго?
Адна. — Трымацца сваіх, крытычна аднасіцца да чужых, не вельмі верыць салавіным песьням і воўчым слёзам невядомых людзей.
Трэба пастарацца знайсьці такіх людзей, каторыя шчыра прымуць у сваю кампанію маладога таварыша, каторые даўшы добрую страву ддя душы і ро-
