Гэта старонка не была вычытаная
Мінае за ўзгоркам узгорак,
Адвеку нязрушнае — рушыць.
Каму веснаход гэты горак?
Каго гэта ўзрушанасць глушыць?
Хто выняў разбойніцкі шворан
І цэліць — за „гонар крывіцкі“?..
Дзірван старажытны узоран
Сталёвым канём большэвіцкім.
Дзірван старажытны уздзёрты
Гартованым вострым нарогам.
Расце баявою кагортай
Краіна, праклятая богам.
Не змогуць ніякія громы,
Ні „дзіды дзіклівай шыпшыны“!
Сынам беларускім вядома
Мінулая „слава“ айчыны.
Дагэтуль удзячная памяць
Жыве пра дабродзеяў знаных:
Прыемна на целе рубцамі
Насіць дабрадзеевы раны.
