Гэта старонка не была вычытаная
І цяпер, няхай свавольны подых
Засвіргоча ў песенным лісці, —
Знаем мы, дзе сябра і дзе вораг,
Да каго з душою падыйсці.
Для таго на грунт вялі мы грэблі,
Каб хаду не груніла на мох,
Каб краінай кожны быў спатрэблен
На рыштунках сонечных эпох.
Час ідзе стралой дарогі цвёрдай,
Сівер збродлівы вачэй не згрыз:
Погляд іх і малады і горды
На крутым шляху ў соцыялізм.
|}
