Гэта старонка не была вычытаная
Так прагне верш да формы сціслай,
Калі разыйдзецца рука.
Так пеніцца старая Свіслач,
Неўціхамірная рака,
Разлютаванасцю паводак
Губляе меру, траціць сэнс…
Расце героем пяцігодак
На варце часу скромны Менск.
З палёў вайны, з-пад смертнай ласкі
Ён вынес свой жывучы крок —
Былы бядак Расіі царскай,
Правінцыяльны гарадок.
Аддаўшы ганьбе і пагардзе
Хрып дробных здрад, як пыл гадоў, —
Ён стаў у першым авангардзе
Совецкіх нашых гарадоў.
І не адолеюць такога
Ніякі вораг, ні вякі.
Кладуць вялікую дарогу
Адважныя будаўнікі.
