|
Ой, я помню…
бруілася рэчка,
Расьпяваў свае песьні гай,
Усё сьціхла таемнасьцю нейкай,
А ў вачох — мітульга.
А ў вачох —
вясновая ночка,
Распусьціўшы свае валасы,
Пазірала мне весела ў вочы
І напружаны зірк ў ёй застыў.
І напружаны
рокат сэрца
Пакаціўся да пульхных грудзей,
Толькі лес нейкай зданьню — здаецца
Разам з ветрам у полі гудзе.
|
