тое, што пачуваў ты, калі грубы салдат… Слухай, ці ня сіняк гэта ў цябе на руцэ?
— Так, але гэта нічога, а вашая сьветласьць ведае, што бедны вартаўнік…
— Маўчы! Гэта быў сорамны й жорсткі паступак, — сказаў маленькі прынц, тупнуўшы босаю нагою. — Калі-б кароль… Ні шагу адсюль, пакуль я не вярнуся… Прыказваю табе!
У мігненьне вока ён схапіў і схаваў нейкую рэч дзяржаўнае важнасьці, ляжаўшую на стале, і, выскачыўшы з дзьвярэй, пусьціўся бегчы цераз парк; яго лахманы лапацелі, твар разгарэўся і вочы блішчалі. Дабегшы да брамы, ён схапіўся за краты і, прабуючы патрасьці іх, закрычаў:
— Адчыняй! Адамкні браму!
Салдат, скрыўдзіўшы Тома, бесьпярэчна слухаў, і калі прынц, заходзячыся ад гневу, ступіў у браму, салдат заляпіў яму па патыліцы, ад чаго ён кумельганам пакаціўся па дарозе.
— Вось табе, жабрацкі зносак, — сказаў ён, — за тое, што мне праз цябе ўляцела ад яго высокасьці!
Натаўп зарагатаў. Прынц падняўся з лужы і злосна крыкнуў на вартаўніка:
— Я прынц Уэльскі, мая асоба сьвятарна; ты будзеш павешаны за тое, што падняў руку на мяне!
Салдат аддаў чэсьць алебардаю і насьмешліва адказаў:
— Добрага здароўя, ваша высокасьць!
Пасьля дадаў злосна:
— Выбірайся, звар’яцелы абарванец!
Тут рагатаўшы натаўп абступіў беднага маленькага прынца і пагнаў яго далёка па дарозе з піскам і крыкам:
— Дарогу яго каралеўскай высокасьці. Ачысьціць дарогу прынцу Уэльскаму!
