— Я-б выпіў, — заявіў Швэйк.
Даўгалыгі перазірнуўся з маленькім.
— На адзін кухаль мы-б таксама зайшлі, — сказаў маленькі, адчуўшы даўгалёву згоду, — але куды-небудзь, каб ня кідалася ў вочы.
— Хадзем у „Куклік“, — прапанаваў Швэйк, — там на кухні можаце пакінуць зброю. Гаспадар там — Сэрабона, сокал[1], яго няма чаго баяцца. Там граюць на скрыпцы і на гармоні, бываюць дзяўчаты і рознае падобнае кампанства, якое ня пускаюць у „Рэпрэзэнтачку“[2].
Даўгаль з таўстуном перазірнуліся яшчэ раз і даўгаль вырашыў:
— Дык зойдзем туды, да Карліна яшчэ далёка.
Дарогаю Швэйк расказваў ім розныя анэкдоты; і яны ў цудоўным настроі прышлі ў „Куклік“ і зрабілі так, як раіў Швэйк. Стрэльбы схавалі на кухні і пашлі ў агульную залю, дзе скрыпка з гармоняй поўнілі ўсё памяшканьне гукамі аблюбёнае песьні „На Понкрацы, на ўзгорку, ёсьць дзівосныя прысады“.
Нейкая дзяўчына сядзела на каленах у пашарпанага юнака з гладка зачосанымі валасамі і пела сіпатым голасам:
|
Эх, сышоўся я з дзяўчынкай, |
Каля аднаго стала спаў п‘яны сардыншчык[3]. Часамі ён прасыпаўся, біў кулаком аб стол, мормытаў: „Ня хочу“ — і зноў засыпаў. За більярдам пад люстэркам сядзелі тры дзяўчыны і праз увесь шынок крычалі чыгуначнаму кандуктару:
— Малады чалавек! Паднясіце нам вэрмуту!
Двое каля музыкаў спрачаліся аб нейкай Маржэнцы, якую ўчора пад час аблавы „змыў“ патруль. Адзін цьвердзіў, што
