як пяцьдзесят кілё паабгрызавых костак ад рознае жыўнасьці і лясных зьвяроў ды многа іншага дабра.
Небарака скаўтаў бацька усё-ткі ня мог супакоіцца.
— Што я нарабіў! — жалкаваў ён. — Я загубіў сваю рэпутацыю.
— Бязумоўна, — сказаў Швэйк з прыраджонай сваёй шчырасьцю. — Пасьля таго, што здарылася, у вес рэпутацыя падмочана на ўсё жыцьцё. Во да таго-ж, што будзе ў газэтах, яшчэ сёе-тое прыкладуць вашы знаёмыя. Гэта звычайная рэч, нічога тут не парадзіце. Людзей з падмочанай рэпутацыяй бадай што разоў у дзесяць болей, чымся з незаплямленай. На гэткае глупства і ўвагі зварачаць ня варта.
На калідоры адбыліся важкія крокі, пачулася, як шчаўкануў ключ у замку, дзьверы адчыніліся і дзяжурны выклікаў Швэйка.
— Прабачайце, — па-рыцарску зазначыў Швэйк, — я тут толькі ад дванаццатае гадзіны дня, а гэты пан ужо ад шостае гадзіны зраньня. Я надта не сьпяшаюся.
Замест адказу дужая рука дзяжурнага вывалакла яго ва калідор і моўчкі павяла па сходах на другі паверх.
У заднім пакоі за сталом сядзеў тоўсты паліцэйскі камісар, чалавек бадзёрага выгляду. Ён зьвярнуўся да Швэйка:
— Дык вы, значыць, і ёсьць Швэйк? Як вы сюды трапілі?
— Самым простым спосабам, — адказаў Швэйк. — Я прышоў сюды разам з панам паліцыянтам, бо не хацеў дазволіць, каб мяне выкідалі з вар‘яцкага дому без абеда. Я ня шлюндра якая.
— Ведаеце што, Швэйк? — сказаў ласкава пан камісар, — нашто нам з вамі сварыцца? Ці ня лепей будзе, калі мы вас выправім у паліцэйскую ўправу?
— У вас, калі можна так сказаць, на руках усе козыры, — адказаў Швэйк, здаволены. — Прагуляцца-ж надвячоркам у паліцэйскую ўправу — гэта будзе невялічкая, але вельмі прыемная праходка.
— Вельмі рад, што мы з вамі аднае думкі, — весела праказаў паліцэйскі камісар. — Найлепей — дамовіца. Ці праўда, Швэйк?
