за тое, што я іду на допыт ужо ў другое, а яны яшчэ ніводнага разу за гэты вечар там ня былі. Яны могуць мець прэтэнзіі да мяне.
— Вылазьце вон і не мяліце языком, — быў адказ на выказанае Швэйкам джэнтльмэнства.
Швэйк зноў апынуўся перад панам з тварам злачынца, які бяз усякіх подступаў, рашуча і няўхільна запытаў яго:
— Ува ўсім вініцеся?
Швэйк упяў свае добрыя блакітныя вочы на няўмольнага чалавека і мякка сказаў:
— Калі вы хочаце, вашаскародзьдзе, каб я павініўся, дык я вінюся. Мне гэта не пашкодзіць. Але калі вы скажаце:
„Швэйк, ні ў чым ня вініцеся“, — дык я буду выкручвацца аж да астатняга ўздыханьня.
Суровы пан напісаў нешта на акце і, падаючы Швэйку пяро, сказаў яму, каб той падпісаўся.
І Швэйк падпісаў Брэтшнэйдэравы паказаньні з наступным дадаткам:
„Усе вышэйпаданыя абвінавачаньні супроць мяне прызнаю за справядлівыя.
Язэп Швэйк.
Падпісаўшы паперу, Швэйк зьвярнуўся да суровага пана:
— Яшчэ што-небудзь падпісаць? Ці можа мне падысьці ўраньні?
— Ураньні вас завязуць у крымінальны суд, — быў адказ.
— А а якой гадзіне, вашаскародзьдзе, каб, барані божа, як-небудзь не праспаць?
— Вон! — у другое зараўло з таго боку стала, перад якім стаяў Швэйк.
Варочаючыся ў сваю новую, адгароджаную жалезнымі кратамі кватэру, Швэйк сказаў вартаўніку, які яго вёў:
— У вас усё тут ідзе чыста-гладка.
— Ці толькі за Швэйкам зачыніліся дзьверы, яго таварышы вязьні засыпалі яго запытаньнямі, на якія Швэйк выразна адказаў:
