— …і пасылаю іх ёй… — з трагічным надрывам у голасе пракулдыячыў Швэйк.
— Так, вельмі добра! „…пасылаю іх ёй назад з глыбокай пашанай. Пачціва цалую ручку вашай дружыне. Астаюся шчыра адданы Язэп Швэйк, дзяншчык паручніка Лукаша“… Гатова?
— Ні ў якім разе, пане обэр-лейтэнант, чысла яшчэ не хапае.
— „Дваццатага сьнежня тысяча дзевяцьсот чатырнаццатага году“. А цяпер падпішыце канвэрт, вазьміце гэтыя чатырыста крон, занясіце іх на пошту і пашліце ў той самы адрас.
І паручнік Лукаш пачаў весела высьвістваць арыю з опэрэткі „Разлучаная жонка“.
— Ды яшчэ во што, Швэйк, — сказаў паручнік, як Швэйк ішоў на пошту, — як справа з сабакам, што вы хацелі шукаць.
— Ёсьць адзін падходны, пане паручнік, надзвычайна шыкоўны сабака, але здабыць яго будзе зацяжка. Заўтра мабыць усё-ткі яго прывяду. Кусаецца.
Апошняга слова паручнік Лукаш не дачуў, а тым часам гэта было вельмі важна. „Скубе скаціна, за што пападзе“ — хацеў у другое пераказаць Швэйк, але зрэшты наважыў: „Які паручніку ўласна ўдалося да гэтага клопат? Ён хоча мець сабаку, і дастане яго“.
Яно, вядома, лёгка сказаць: „Прывядзіце мне сабаку“. Але-ж кожны гаспадар пільна сочыць за сваім сабакам, нават і за нечыстакроўным і Жужутку, якая ні да чаго больш ня здатна, як толькі грэць сваёй старой гаспадыні ногі, гаспадыня любіць і ня дасьць у крыўду.
Сам сабака, асабліва завадзкі, інстынктам разумее, што надыйдзе такі дзень, калі яго звалакуць ад гаспадара. Ён жыве ў заўсёдашнім страху, што яго ўкрадуць, абавязкова ўкрадуць. На шпацыры сабака перш сьмела адбягае ад гаспадара, гарэзуе, дурэе, гуляе з іншымі сабакамі, лезе на іх, занядбаўшы ўсякую мораль, абнюхвае слупкі, закідае ножку на кожным рагу (да рэчы, і гандлярцы на кошт з бульбай), адным словам —
