— Сядзеш ты, нарэшце? — гукнуў на яго Швэйк, калі фэльдкурат надумаў быў узглабацца з нагамі на сядзеньне. — Ня думай, што я ня здолею прыўчыць цябе да парадку…
Фэльдкурат прыціх і маленькімі сьвінячымі вачмі стаў пазіраць з фурманкі, дрэнна ўсьведамляючы, што з ім дзеецца.
Ён пераблытаў усе разуменьні і, зьвяртаючыся да Швэйка, ў замяшаньні сказаў яму:
— Адчынеце мне прыбіральню першае клясы, бабуля. — І разам з гэтым памкнуўся спусьціць штаны.
— Зараз-жа зашпіліся, чорт сьвінячы! — цыкнуў на яго Швэйк. — Усе рамізьнікі цябе ўжо знаюць; аднаго разу ты ўжо аблюваў усю фурманку, а цяпер яшчэ гэта! І ня думай, што ты зноў здолееш не заплаціць, як тады.
Фэльдкурат мэлянхолічна ўзьлёгся галавой на рукі і запеў: „Ніхто мяне не кахае“… Але зараз-жа перапыніў свае сьпевы і праказаў:
— Даруйце, мой даражэнькі, вы — ёлуп. Я магу пець, што мне ўздумаецца.
Ён, відаць, хацеў высьвістваць нейкую мэлёдыю, але замест яе з вуснаў у яго сарвалася такое гучнае: „Тпррр“, што фурманка спынілася.
Па Швэйкавай прапазыцыі яны зноў крануліся ў дарогу, і фэльдкурат пачаў запальваць свой бруштынавы муштук.
— Не гарыць, — праказаў ён у роспачы, зглуміўшы на гэтую справу цэлы карабок запалак. — Гэта вы мне ўсё гасіце.
Адылі ён зноў адразу згубіў нітку гутаркі і зачаў сьмяяцца.
— Во, пацеха! Мы зусім адны ў трамвае. Ці праўда, колега?
Ён стаў капацца ў сваіх кішэнях і крыкнуў:
— Я згубіў свой білет. Стойце, стойце, я павінен знайсьці свой білет.
Потым пакорліва махануў рукой.
— Усёроўна, едзь…
Нарэшце, ён стаў лапатаць нешта зусім бязглуздае:
— У большасьці выпадкаў… Так, усё з парадку… У кожным выпадку… Не, вы глыбока мыляецеся… На другім паверсе… Дайце веры, васпані, справа ідзе не пра мяне, а пра вас… Чалаэк, дайце рахунак… Я — ушчэнт…
