Я паклікаў майго скарахода і паслаў яго ў кітайскую сталіцу. Ён адвязаў гіры, што віселі ў яго на нагах, узяў ліст і ў адзін момант знік з вачэй.
Я вярнуўся ў габінет султана. Чакаючы скарахода, мы асушылі да дна пачатую намі бутэльку.
Прабіла чвэрць на чацвертую, потым палавіну чацвертае, потым тры чвэрці чацвертае, а мой скараход не паказваўся.
Мне стала неяк нядобра, асабліва калі я заўважыў, што султан трымае ў руках званочак, каб пазваніць і паклікаць ката.
— Дазвольце мне выйсці ў сад падыхаць свежым паветрам! — сказаў я султану.
— Калі ласка! — адказаў султан з самай ветлівай усмешкай.
—Але, выходзячы ў сад, я ўбачыў, што за мною па пятах ідуць нейкія людзі, не адступаючы ад мяне ні на шаг.
Гэта былі султанавы каты, якія гатовы былі ў кожную хвіліну накінуцца на мяне і адсекчы маю бедную галаву.
У роспачы я зірнуў на гадзіннік. Без пяці чатыры.
Няўжо мне асталося жыць усяго толькі пяць хвілін? О, гэта надта жахліва! Я паклікаў свайго слугу — таго самага, які чуў, як расце ў полі трава, — і спы-
