Гэта старонка не была вычытаная
Ліжуць паню ў ножку, ў ручку,
Вялічаюць, „пані Шмід“;
І бадай, што яе сучку
Клічуць „пані Маргарыт“.
Ой, як брыдка, беларусы,
Што у нас яшчэ паны
Чыняць старыя прымусы
І пяюць, як груганы.
Яшчэ-ж горай у дзьве столкі,
Што заглушаны батрак
Сем гадоў старое палкі
Не забудзецца ніяк.
Цяжка, родныя сястрыцы
І браточкі, паглядаць,
Што ля панінай спадніцы
Вы прывыклі векаваць!
|}
