кнігамі ў бібліотэках і прадажы кніг. У нас-жа гэтага пакуль што няма[1]. Мы дазволім сабе дзеля гэтага выкарыстаць некаторыя даныя Расіі і Украіны[2] і па аснове іх выказаць некаторыя думкі па сутнасьці закранутага намі пытаньня.
Адным з асноўных вымаганьняў, якія ставіць чытач да кнігі, — гэта зразумеласьць мовы. Сярпухоўскі рабочы пра кнігу Пільняка адзываецца так:
— На каком языке написана? На русский что-то не похоже.
На Васількоўскім заводзе (каля Кіева) „Пильняк побывал у многих, но из-за его слога и манеры письма непонятен“. Пра таго-ж Пільняка каломенскі ліцейшчык кажа: „Взял посмотреть, принес обратно. Такие слова сам чорт не разберет. Словарь, что-ли, в конце книги прилагать нужно“. Скардзяцца і на на Бабеля і на Маякоўскага.
У нас справа з моваю стаіць горш, чымся ў Расіі. Як агульнае правіла, не паступае ніякіх скаргаў на мову тых пісьменьнікаў, якія менш усяго адыходзяць ад жывой народнай мовы. Культура мовы нам бязумоўна патрэбна, але калі гэта
