Старонка:Пракосы напамяць (1932).pdf/37

СУБОТНІК

Дзень прышоў, ваканіцы адкрыў…
Паглядзеў: — трэба-ж гэтак спазьніцца!
Пагасілі даўно ліхтары,
Пазаметалі нават сьвятліцы.

Стала гэтак іскрыста наўкол.
— Як-жа так? — ня уцяміць старому…
Над зямлёю ў магутнасьці кол
Нашай дужасьці шырыцца гоман.

Дужым ён паўстае і расьце,
Тчэ дратоў індустрыйныя кросны
Там, дзе буйна хвалюецца стэп,
Дзе гамоняць бяссонныя сосны.

Ён глядзіць, душыць згадка яго,
Дзівіць сьмелых намераў жыцьцё…
Гэта-ж кожнага тэмпу разгон
Дыша вернасьцю нам перш за ўсё.

Трэба так — і адданасьць расьце,
Звоняць волаты новае сілы,
Там, дзе буйна хвалюецца стэп,
Дзе пад восень туман гэткі сіні.