Гэта старонка не была вычытаная
Ў сэрцы людзкім,
як пад сьнегам і лёдам,
б‘ецца жывы
і гарачы струмень.
З ім нам крышыць
і ламаць перашкоды
дарогаю мужнай
у заўтрашні дзень…
Туманы, як вапна,
калі на яе
ты пырснеш
гаючай вадою.
Яны адыходзяць
сваёй чарадою,
як дзеды і прадзеды
па даліне.
Дзівак!
ты стаіш ў асьвятленьні
вясны няутомнай,
ты любіш жыцьцё
і ты творыш жыцьцё,
каб грала поэмай яно
многатомнай,
як грала калісьці
тваё пачуцьцё.
