Максіму Горкаму ў дзень соракагодзьдзя служэньня пролетарыяту.
Лука: — Чалавек ня верыць… Павінна, гаворыць, быць… лепш шукай. А то кнігі твае і пляны твае нічога ня варты, калі правільнай зямлі няма… Вучоны у крыўду. Мае, гаворыць, пляны самыя дасканалыя, а правільнай зямлі ня існуе зусім. Ну, тут чалавек і раззлаваўся — як так? — Жыў-жыў, пакутваў-пакутваў і ўсё верыў — ёсьць! а па плянах выходзіць — няма! Ды што-ж гэта?.. І гаворыць ён вучонаму: — ах ты, сволач горкая, падлюга ты, а ня вучоны… — ды ў вуха яму — раз! ды яшчэ!..ГОРКІ.
