Гэта старонка не была вычытаная
надзея —
сьмяяцца,
сьпяваць,
і слухаць
таксама
надрыўную песьню
нейчую.
Зялёныя твары
незнаёмай казкі
крывяць ухмылкаю
вусны ў дым.
Нашто на сталох
зажурыліся краскі? —
як быццам труну
убіраюць браты!
Дымнае возера,
і, склаўшы рукі,
ён кідаецца туды
і нырцуе да дна,
і робіцца гэтак:
ні крыўды, ні мукі,
як быццам падаў хто
кілішак віна.
