Старонка:Плынь (1927).pdf/28

КАСАВІЦА

Зьвіняць над мяккім логам косы,
А сонца б‘е на бель кашуль.
Ў запале твары, кожны — босы,
Хоць кожны слухаў посьвіст куль…

Былі франты, ліхія лёсы,
І енкі сумныя матуль,
Ішлі армейцы, а матросы
Грымелі ў хвалі „лева руль!“

Калючы дрот пайшоў ў атосы,
І ня чуваць ў паветры куль, —
Той перамог, хто біўся босы,
А пан ня вернецца адтуль!

Кладуцца роўнядзю пакосы
Ўздоўж сьцен пакорнай муравы,
Наперад мерна суне Босы,
Нясе сталёвыя правы.