Старонка:Пес’ни (1904).pdf/30

Тольки цяпер, дзякуй Богу,
Адзиноки я застаўся.
Айчым плакаў як жагнаўся.
„Помни, каже, мяне сыну,
„А я хиба што сам згину,
„А цябе вярну да віоски,
„Хибаб ужо гнеў быў Боски,
„Абоб праўда гдзес’ци зміорла!
„Вырву цябе им и з горла:
„Бог паможе, проци силы
„Праўда выйдзе як з магилы!“
Сказаў гэта, пакланиўся,
Ды и зноў сляз’ми залиўся.
И мне стала ў вочах цмяна,
Защымела ў серцы рана,
Якбы штосьци адарвала,
Сам ня знаю, што мне стала!
Кали гляну, ачунеўшы,
Я ў шпитали захварэўшы…
Галава мая абрыта,
Твар вадой, чы чым аблита
А пиць хочыцся, здаетса,
Рэчкуб выпиў, каб пры рэчцэ!
Так пралежаў я тры тыдни,
Прадаў ўсе сваи злыдни,
Надта есьци стаў па многу
И паправиўсь, дкякуй Богу!
Яж тут ляжу и ни рэчы
Што там стары гаспадарэ;
А іон торбу ўзяў на плечы,
Па начальству просьбы жарэ!
Трэйчы Вильню, сем раз Лиду,
Іон адведаў, Трэбаж ведаць —
Присягнуў, паки я выду,
Навет дома ня абедаць!
Раздабыў усе паперы,