— Ну, ну, папрабуй толькі, дык тагды з агнём у дзень ні аднаго пяра нідзе ня знойдзеш!
— А покуль што, Валодзя, шчыра дзякую за дапамогу; табе — таксама, Вера, — шчыра дзяквала Каця сваіх прыяцеляў, — бяз вас, дык я можа прапала-б дзе.
— Гэта не пасяброўску, не, не! — запротэставалі Вера з Володзем, — дапамагчы — абавязак кажнага комуністага!.. не… брат!
Было гадзіны чатыры па поўдні. У пакоі Веры стаяў вясёлы шум: гаспадыня трактавала гасьцей.
— Пасьля полудню, таварышы, прапаную схадзіць нам усім у кінематограф, — раіла Вера.
— Ня варта, — не згадзіўся Володзя, — лепш у тэатр: сёньня добрая рэч там ставіцца.
— А глупства: я была; ня варта йсьці, лепей у кінематограф.
— Так ня можна, Вера Міхалаўна, — вярнуў сваё Валодзя, — мы так ніколі ня прыдзем да згоды…
— Не бяда!
— Ну, добра… на сёньня ўступлю, — але ня ўсьпеў дагаварыць Валодзя і паклаў на стол лыжку.
У дзьверах вырасла фігура Бельскага (бацькі Каці). Высокі, плячысты, лысы, з пасівелай барадою.
