— Як-то ня трэба, — спрачаўся Коля ўжо поплеч ідучы з Кацяй, але куды Вы?
— Да Веры (Таварышка Каці).
— Ого… Так далёка: гэта-ж будзе вярсты дзьве?
— Дык што?..
— Чаму-ж ты матцы нічога не сказала — куды пойдзеш?
— Я раней казала, — зманіла Каця.
Абое некалькі хвілін памаўчалі.
— Каця, — пачаў нясьмелым голасам Коля, — малю цябе, прашу!.. Скажы мне шчыра хоць адно (ты цяпер часта падкпіваеш надо мной)… Скажы па праўдзе…
— Што?
— Скажыце… ну… што вы знашлі ў гэтым?… у Комсамоле?
— Усё!
— Усё?! саркастычна перадразьніў яе Коля.
— Так! Усё — далёкае ад мяшчанства!
— Мо‘ другое што — „усё“, бо і я ў свой час быў там… і нічога там не знашоў?!
— Вы былі там, як шкурнік!.. — успыліла абражаная і за жывое закранутая Каця.
— Я — шкурнік?!
— Ну, мо‘ нікудышка?!
— Каця! — толькі сказаў Коля і змоўк.
Далей ён ня мог гаварыць; яго давілі сьлёзы.
— Ну, бывайце… Тут я ўжо адна пайду… — сказала Каня і намерылася йсьці.
