Гэта старонка не была вычытаная
— Шчанё!.. З табою я не разгаварваю. Ці-ж табе зразумець усё тое, аб чым я гавару?
— Ня лічу патрэбным капашыцца ў такім хламе, у якім ты, як муха ў смале, капошышся, а падругое, ня лайся!
— Знаю вас! Малако на губах неабсохла, а па вуліцы прайсьці за вамі нельга… У вас усё на формулах; глядзіш — ні села, ні пала… і бога няма!.. Філёзофы!
— Так — мы філёзофы, бязбожнікі, але мы ня хнычам, ня плачам, а сьмела йдзем наперад, а вы? — вы проста, як вы самі казалі, нікудышнікі, трусы, сьветабаязьнікі! Зданьнікашмарныя!..
Цягнік падкаціў да станцыі і спыніўся. Падарожнікі паціснуліся к выхаду.
Адам Арцёмавіч моўчкі са мною разьвітаўся і вышаў.
— Чурбан дурны! — крыкнуў зьверху той-жа самы задорны юнацкі голас.
