Гэта старонка не была вычытаная
А Котъ свайго ни пакида́я,
Типлёнка даѣда̀я.
Бывала-жъ ты ий зъ малечку
Найдзѣ чужаго ни заче́пишъ.
Цяперицька — шаба́шъ!
Ня падыходзь ня то што къ хаци,
А къ сьвинарцы.
Маўляў[1] тэй паганюкъ.[2]
Ня тутъ будзь сказана, къ аўча́рцы.
Ишъ йонъ страмоцьце!
Ишъ вислюга!
Йонъ первый у сялѣ варюга!
Яго усе поваръ лая,[3]
Рукамы ни чапа́я[4]
Аднача, пакуль по́варъ
Кату́ атчытаваў, да пѣў,
Котъ за бачо̀нкамъ
Да костачки типленка зьѣў.
Во! дурень поваръ!
Чымсь — съ катомъ лиментавацца,
Ци ня луччей было за прутъ узяцца.
|}
