І вось тады здарылася тое, чаго, пэўна, ніхто не чакаў, што спалохам агнявым усіх агарнула.
Аснач выняў з кішэні наган і навёў яго ў пана. Стрэл быццам ускалануў, разадраў усю хату.
А пасьля — ціха стала, як у магіле. Пан марудна, паволі апусьціўся на лаву.
Аснач стаяў нярухома. Ня ведаў ён сам, нашто забіў пана, за што.
Дый ня думаў пра гэта. Нешта падказала з нутра, што трэба так, што павінен забіць, што вораг гэта кроўны, упарты, — узяў і забіў…
Усе моўчкі стаялі, спалоханыя. Усе ўзіраліся ў недалужна-паніклае панскае цела. І дзіўна, што ні ў кога ня мігнула ў гэты жудасны момант думка асуджэньня. Быццам усе згодны былі з Асначом, быццам кожны разважаў сваім простым, нямудрым розумам:
— Яму трэ‘ было гэтак зрабіць…
Дык вось якая была адна партыя ў шашкі…
Гэта было тады, як у нашай краіне барацьба бушавала, як у сьмяротную бойку схапіліся былі паўстаўшыя работнікі з сваймі адвечнымі ворагамі — панамі.
Тады ня было меры мужычай моцы жалезнай, ня было меры й гневу народнаму, бурнаму…
