——— 56 ———
ПАЎЛІНКА. Ого, яшчэ і як хочацца!… Калі ўдасца, дык яшчэ і сягоньня можа пайду.
АДОЛЬФ. А я-ж яшчэ з таткам і мамкай вашымі нічога аб гэтым не гаварыў.
ПАЎЛІНКА. Аб чым — аб гэтым?
АДОЛЬФ. Ну, аб тым, я жаніцца буду, а панна Паўлінка замуж ісьці. (Праігрывае).
ПАЎЛІНКА. Ізноў пан дурнем! Ізноў дурнем!
АДОЛЬФ. Гаспадаром… (Раздае карты).
ПАЎЛІНКА. А можа ўжо будзе? Нешта спаць як-бы хочацца. (Зявае, устае і паглядае ў вакно. У старану). А што, калі ня прышоў?
АДОЛЬФ (не расслухаўшы). Хто не пашоў?
ПАЎЛІНКА. Я кажу, каб хаця дождж не пашоў. (З удаванай жаласьцю). Я так жалею, так жалею пана Адольфа, каб не замок, што аж тут нешта трасецца. (Паказывае на грудзі).
АДОЛЬФ. І я так сама панну Паўлінку жалею і цяпер, і потым.
ПАЎЛІНКА. Калі гэта? — потым? Як пан Адольф яшчэ дурня возьме?
АДОЛЬФ. Ды не! Тады, як будзем… як будзем… ну, як гэта сказаць?…
ПАЎЛІНКА. Ізноў скруціў! (Папраўляе). Вось гэтак было, гэтак біць трэба, а я з гэтай хаджу, і пана Адольфа ізной дурань, дурань, дурань!
АДОЛЬФ. Гаспадар!
ПАЎЛІНКА. Усё роўна, хоць, гаспадар, але як карты паказываюць, дык дурань!
АДОЛЬФ. Хай сабе дудзе і так! Цяпер за тое, што панна Паўлінка мяне гэтак абаграла, вазьму ды паеду. (Устае).
ПАЎЛІНКА (з аблягчэньнем, у старану). Сабраўся такі урэшце.
