——— 50 ———
ПАЎЛІНКА.
Не вядзі мяне ні ў лес, ані ў сад, —
Завядзі мяне к татульку назад;
Не вядзі мяне ні ў лес, ані ў бор, —
Завядзі мяне к татульку на двор!
ПРАНЦІСЬ (як перасталі гульню, да Сьцяпана). Собственно, і дала-ж твая баба мне дыхту, вось-цо-да. Аж лыткі трасуцца, пане добрудзею.
СЬЦЯПАН. І твая, каханенькі-родненькі, не адстала, аж дыхавіцу чуць мне не нагнала.
АГАТА. Абодва вы кавалёвыя мяхі, тудэма-сюдэма, непаваротлівыя, дык і здаецца, што нехта вам дыхту нейкага даваў.
АЛЬЖБЕТА. А праўда, свацейка, праўда. Ім толькі каля фляжкі круціцца, а не з дарэчнымі жанкамі лявоніху ісьці.
СЬЦЯПАН. І твая, каханенькі-родненькі, не адстала, аж дыхавіцу чуць мне не нагнала.
ПРАНЦІСЬ. Ага, собственно, добра, што свацейка, пане добрудзею, успомніла! (Дастае фляжку і частуецца з Сьцяпанам).
ПАЎЛІНКА (да Адольфа). Ну, як-жа пану Адольфу спадабаўся наш мужыцкі танец? Як я ўважаю, дык лепей у вас лявоніха выходзе, чымся тое нейкае „падзі-кварта“. І прыпеўкі складныя знаеце!
АДОЛЬФ (нібы скромна). А трохі-ж нейкіх наўчыўся калісь.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Пара нам і чэсьць знаць! Пэўне ўжо каля поўначы матаецца.
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Так, так, час рухацца дамоў!
ПАЎЛІНКА (з аблягчэньнемб у старану). Дзякуй Богу!… (Да гасьцей). А можа-б яшчэ пагулялі?
АЛЬЖБЕТА. Каму далёка, то яно так, а каму блізка, дык ня шкодзіць яшчэ пазабаўляцца.
