——— 45 ———
Плываё голэмбі,
Летаё лабэндзі;
З нашэго коханя,
Пэўна, ніц не бэндзе.
ПАЎЛІНКА. А такі-ж нічога ня будзе.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Ці-ж гэта голэмбі плываюць, а лабэндзі лятаюць?!
АДОЛЬФ. Ну, калі перабіваеце, дык саўсім ня буду пець.
АЛЬЖБЕТА. Хай пан Быкоўскі на іх не зважае, ды пяе; ведама — блазнота, што яны знаюць?
ПАЎЛІНКА (паглядзеўшы ў вакно). Выбачайце, пан Адольф! У мяне няўмысьле вылецела слаўцо.
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Выбачайце, выбачайце! Просім, просім. Больш ня будзем!
ПРАНЦІСЬ. Собственно, пане добрудзею, завядзі яшчэ сваю шарманку: яна ў цябе, прост, як грамафон, вось-цо-да, трубіць.
АДОЛЬФ. Ну, ужо буду. Але, калі яшчэ хоць раз перапыніце, тады загневаюся і саўсім кіну пець. Пейце тады самі!
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Не, не! Ня будзем!
АДОЛЬФ (пяе).
Гляджу я бяз толку на хладную шаль,
І чорную душу цярзае пячаль.
ПАЎЛІНКА (душачыся ад сьмеху). Ці-ж у пана Адольфа чорная душа?
АДОЛЬФ (насупіўшыся). Болей пець вам ня буду, хоць на каленях прасеце. Пейце сабе самі, калі такія разумныя! (Садзіцца).
