——— 42 ———
ПАЎЛІНКА (вырываючыся). Не, такі нічога ня выйдзе. Ня кемкая я да навукі.
АДОЛЬФ (садзячы Паўлінку). Гэта толькі трудна першы раз, а посьле пойдзе ўсё гладка, як пугай высмаліць! (Ходзе па хаце, махаючы каля твару хустачкай. Пранцісь, Агата і Сьцяпан садзяцца за стол; Альжбета падае ім гарбату).
ПРАНЦІСЬ (закурываючы люльку з Сьцяпанам). Собственно, пане добрудзею, кабыла заблудзіла і праз тое трохі спазьніліся. Але гэта глупство, глупство! Яшчэ парой будзе, вось-цо-да.
АГАТА. Якое чорта заблудзіла? Пакуль аб'ехаў, тудэма-сюдэма, усю аколіцу, як пагарэлец, дык і поўнач чуць не агарнула. Тудэма-сюдэма, усё гары тэй сабе шукаў.
ПРАНЦІСЬ. Ты, баба, собственно, маўчы, вось-цо-да! Ты нічога ніколі ня кеміш, а я маю розум спрытны. Я, пане добрудзею, Барнашоў, Барнашоў, дзе пашоў, там і прашоў. (Да гасьцей). А вы, маладзічкі, не зважайце, вось-цо-да, ды танцуйце, пане добрудзею, пакуль казінец ня ўбіўся ў ногі.
ПАЎЛІНКА. А праўду дзядзька кажа. Будзема гуляць, на што дарма час марнаваць! (Да музыкаў). Зайграйце, калі ласка, польку, але такую, як ведаеце... каб аж сьвет хадыром пашоў.
МУЗЫКА. Добра, добра! Мы для паненкі пастараемся. (Іграюць польку; усе, апрача старых, танцуюць: Адольф з Паўлінкай, астатнія госьці — хто з кім. За сталом Пранцісь з Сьцяпанам частуюцца гарэлкай з фляжкі, каторую першы прынёс з сабою).
