——— 39 ———
АДЗІН З ГАСЦЕЙ. Каб толькі не ўдалася наравістая.
ПАЎЛІНКА. Цікавасьць, ці пан Адольф ужо затаргаваў сабе якую?
АДОЛЬФ. Гэта пакуль што — сакрэт.
ПАЎЛІНКА. А мне пан Адольф скажа?
АДОЛЬФ. Так. Але перш тату і маме, а пасьля ўжо і васпаньне на самае вушка.
ПАЎЛІНКА (бяручы ў яго шклянку). Добра, добра! Пан Адольф, як ведаў, што я трохі глухавата.
АДОЛЬФ. Глухавата!...
ПАЎЛІНКА (ідучы па гарбату, у старану публікі). Трэба шэршня за нос павадзіць, каб і дзясятаму заказаў, як жонкі купляць.
АЛЬЖБЕТА. Пан Быкоўскі, здаецца, у нас першы раз?
АДОЛЬФ. А так — першы!
АДНА З ГАСЬЦЕЙ. Дык паву трэба даць пацалаваць старую бабу.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Пан Адольф толькі да маладых ды багатых лас, а старыя ў яго ў рахунак ня йдуць.
АДОЛЬФ. А праўда, праўда! Я толькі да маладых маю імпэт.
АЛЬЖБЕТА (у старану). І дурны-ж ён, як відаць.
ПАЎЛІНКА (падаючы гарбату Адольфу). Да каго маеце такі імпэт: да дарагіх кароў, ці да дарагіх кабыл?
АЛЬЖБЕТА. Ды не! Пан Быкоўскі мае імпэт толькі да маладых дзяўчат.
АДОЛЬФ (п'ючы гарбату). Але-ж, але. Толькі да маладых дзяўчат.
